தாந்திரிகனுக்கு கொடுத்த வாக்குறுதியை நிறைவேற்ற, மன்னர் விக்கிரமாதித்தர் மீண்டும் மரத்தில் ஏறி, பேதாளனை இறக்கி, தன் தோளில் வைத்து நடக்க ஆரம்பித்தார். பேதாளன் அவருக்கு புதிய கதையைச் சொல்லத் தொடங்கினான். பல வருடங்களுக்கு முன், அவந்திபுரம் என்ற நகரத்தில் ஒரு பிராமணர் வாழ்ந்தார். பிராமணரின் மனைவி, அழகான ஒரு பெண் குழந்தையைப் பெற்றெடுத்தாள், பின்னர் இறந்தாள். பிராமணர் தனது மகளை மிகவும் நேசித்தார். தனது மகளின் மனநிறைவுக்காக, அவர் அனைத்து விருப்பங்களையும் நிறைவேற்றினார். அதற்காக, அவர் நாள் இரவு கடினமாக உழைத்தார். பிராமணரின் மகளின் பெயர் விசாகா. நாட்கள் செல்ல செல்ல, அவள் அழகும் புத்திசாலித்தனமும் நிறைந்த இளம் பெண்ணாக வளர்ந்தாள்.
ஒரு நாள் இரவு, விசாகா தூங்கிக்கொண்டிருந்தாள். அப்போது, ஒரு திருடன் ஜன்னலுக்குள் வந்து, திரையின் பின்னால் மறைந்தான். விசாகா அவனைக் கண்டு பயந்து, "நீங்கள் யார்?" என்று கேட்டாள். அவன், "நான் ஒரு திருடன். ராஜாவின் அதிகாரிகள் என் பின்னால் வந்து கொண்டிருக்கிறார்கள். தயவுசெய்து எனக்கு உதவி செய்யுங்கள். நான் உங்களுக்கு எந்தத் தீங்கும் செய்ய மாட்டேன்" என்றான். அப்போது ராஜாவின் அதிகாரிகள் கதவில் அடித்தனர். விசாகா திருடரைப் பற்றி எதுவும் சொல்லவில்லை. எனவே அதிகாரிகள் போய்விட்டனர். திருடன் அறையை விட்டு வெளியேறி, விசாகாவை நன்றி கூறி, வந்த வழியில் சென்றுவிட்டான்.
விசாகாவுக்கும் அந்த திருடனுக்கும் சந்திப்பு சந்திப்பு மார்க்கத்தில் அதிகரித்துக் கொண்டே இருந்தது. சந்திப்புகளும் அதிகரித்துக் கொண்ட வண்ணம், இருவரும் காதலித்தனர். திருடன் ஒரு திருடனாக இருந்ததால், விசாகாவின் தந்தை அவளுக்கு திருமணம் செய்ய எப்போதும் ஒப்புக்கொள்ள மாட்டார். எனவே, இருவரும் மறைமுகமாக திருமணம் செய்துகொண்டனர். சில நாட்களுக்குச் சந்தோஷமாக இருந்தது. ஒரு நாள், ராஜாவின் அதிகாரிகள் திருடனைப் பிடித்து, ஒரு பணக்காரனின் வீட்டில் திருட்டு நடத்திய குற்றத்திற்கு மரண தண்டனை விதித்தனர்.
கர்ப்பிணி விசாகா இதைக் கேட்டதும் அழுதாள். திருடன் இறந்த பிறகு, விசாகாவின் பிராமண தந்தை அவளை சமாதானப்படுத்தி, ஒரு வேறு இளைஞருக்கு திருமணம் செய்து வைத்தார். சில மாதங்களுக்குப் பிறகு, ஒரு மகனைப் பெற்றெடுத்தாள். அவளது கணவர் அந்தக் குழந்தையைத் தனது சொந்த மகனாக ஏற்றுக்கொண்டான்.
விசாகா தனது கணவருடன் சந்தோஷமாக வாழ்ந்தாள், ஆனால் துரதிர்ஷ்டவசமாக 5 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு விசாகா இறந்தாள். தந்தை தனது மகனைப் பெரிதும் நேசித்தார். தந்தைக்கும் மகனுக்கும் இடையேயும் பெரிய அன்பு இருந்தது. நாட்கள் செல்ல செல்ல, அந்தக் குழந்தை தயாளமும் இரக்கமும் நிறைந்த இளைஞனாக வளர்ந்தான். ஒரு நாள் அவனது தந்தையும் இறந்தார். மகன் துக்கத்தில் தனது பெற்றோரின் நிம்மதிக்காகப் பிரார்த்தனை செய்ய நதிக்கரையில் சென்றான். மகன் நீரில் சென்று, கையால் நீர் எடுத்துப் பிரார்த்தனை செய்ய ஆரம்பித்தான். அப்போது மூன்று தீய கைகள் வெளியே வந்தன. ஒரு கையில் கைவிரல்களில் வளையல்கள் இருந்தன. "மகனே, நான் உன் அம்மா" என்றது. அந்த இளைஞன் தன் தாய்க்கு தர்ப்பணம் செய்தான். மற்றொரு கை, "நான் உன் தந்தை" என்றது. மூன்றாவது கை அமைதியாக இருந்தது. "நீங்கள் யார்?" என்று மகன் கேட்டான். அது, "மகனே, நானும் உன் தந்தைதான். நான் உன்னைப் பராமரித்து வளர்த்து வளர்த்து வளர்த்து வந்திருக்கிறேன்." என்றது.
பேதாளன் மன்னரை வினவினான், "ராஜா, இருவருக்குமே தர்ப்பணம் கொடுக்க வேண்டுமா?" விக்கிரமாதித்தன், "அவனை வளர்த்தவர். தந்தையின் அனைத்து செயல்களையும் அவன் செய்தான். தாய் இறந்த பிறகு, மகனுக்கு தந்தை கவனிப்பு இல்லாமல் போனிருந்தால், அவனும் இறந்திருக்கலாம். அந்த இளைஞனின் தந்தையாக இருப்பது அவர்தான்." என்றான். பேதாளன் மெதுவாகக் கசிக்சிட்டான். மீண்டும் விக்கிரமாதித்தர் சரியான பதிலளித்தார். பேதாளன் விக்கிரமாதித்தரின் தோளில் இருந்து விடுவிக்கப்பட்டு மரத்திற்குத் திரும்பினான்.
